Muristek
Waarom Fontaines D.C. hét boegbeeld van de aanzwellende golf postpunkgroepen is
Een pandemie kan de opmars van Fontaines D.C. vertragen maar niet stuiten. Na twee bejubelde albums, Dogrel (2019) en A Hero’s Death (2020), blijft de ster van het vijftal uit Dublin rijzen. Dankzij straffere songs dan die van de ziels- en generatiegenoten geldt Fontaines D.C. momenteel als het boegbeeld van de aanzwellende golf postpunkgroepen. Anders dan pakweg Idles, Shame of Sleaford Mods is dit geen one trick pony. Op Skinty Fia toont frontman Grian Chatten dat hij meer kan dan louter nijdig snauwen. Die titel van dit langverwachte derde album is een Ierse frase die zoveel betekent als ‘de verdoemenis van het hert’ en die wordt gebruikt om teleurstelling of ergernis uit te drukken. Fontaines D.C. blijft schilderen in vijftig tinten zwart, met de singles I Love You en Jackie Down the Line als uitersten; bezwerend en bedwelmend maar vaak ook met een dansbare groove. Niet verwonderlijk trouwens, dat ook oudere jongeren deze groep lusten, al weergalmen de echo’s van Joy Division, The Cure en The Smiths steeds minder nadrukkelijk. Op Skinty Fia klinkt Fontaines D.C. subtieler en weidser dan voorheen, een evolutie die suggereert dat we het laatste van deze groep nog niet hebben gehoord.