Muristek
Shakespeare met een twist: in deze film wordt Macbeth gespeeld door een zestiger
Shakespeare kan - toch voor wie weinig vertrouwd is met de dialogen in het vroegmodern Engels - een harde noot zijn om te kraken. Maar film biedt door briljante vertolkers, zeer gestileerde fotografie en een gecompresseerde versie van de originele tekst toch mogelijkheden om de ‘zwaarte’ wat weg te nemen. Dat gebeurt in de versie van Joel Coen (Fargo, No Country for Old Men) van The Tragedy of Macbeth met brio. Hij adapteerde het verhaal van een generaal die onder impuls van zijn vrouw de koning vermoordt om zelf de troon te bestijgen als een film noir over een man die na zijn misdaad verteerd wordt door schuldbesef. Coens eerste solofilm gaat dus meer de richting uit van zijn regiedebuut Blood Simple dan van een historisch koningsdrama zoals King Arthur. Coen versterkt het filmische door de knappe expressionistische zwart-witfotografie die een beetje doet denken aan de versie van Orson Welles uit 1948 en in mindere mate die van Akira Kurosawa uit 1957. Maar Coen wilde het theatrale toch niet wegmoffelen. In plaats van realistische decors zoals in de uitstekende versie van Roman Polanski uit 1971 maakt hij gebruik van minimalistisch achtergronden en soms ronduit spartaanse ruimtes.